Η Ψυχική Υγεια στη μέγγενη των μνημονίων από Δ. Κωνσταντίνου
Ο χώρος της Ψυχικής Υγείας, αποτελεί το πεδίο εφαρμογής πιλοτικών πολιτικών πριν αυτές εφαρμοστούν, με τις απαραίτητες προσαρμογές, στους υπόλοιπους χώρους. Οι λόγοι είναι ευνόητοι: οι ψυχικά πάσχοντες, έχοντας βιώσει την περιθωριοποίηση, τον κοινωνικό αποκλεισμό, το στιγματισμό, την ασυλοποίηση και το ρατσισμό, αποκομμένοι, πολλές φορές, από το ίδιο το οικογενειακό περιβάλλον, αδυνατούν να διεκδικήσουν σε πολλές περιπτώσεις και τα πιο στοιχειώδη δικαιώματά τους.
Επιπλέον, σε επίπεδο φιλοσοφίας και επιστημονικής αντιμετώπισης ζητημάτων που αφορούν την Ψυχική υγεία, οι πολιτικοί εκφραστές της κυρίαρχης ιδεολογίας που εκπορεύεται από την καθεστηκυία τάξη˙ αφενός, εθελοτυφλούν μπροστά στις κοινωνικές παραμέτρους που οδηγούν στην έξαρση της εμφάνισης ψυχικής νόσου˙ αφετέρου, προσανατολίζονται στην εξασφάλιση της ευταξίας, μέσω του κοινωνικού ελέγχου και μεθόδων της ψυχιατρικοποίησης συμπεριφορών, εκτός των ορίων της προαναφερθείσας τάξης. Οι ανησυχητικές προβλέψεις, πως λόγω της νεοφιλελεύθερης πολιτικής και της συνακόλουθης οικονομικής και κοινωνικής κρίσης, ένας στους τέσσερις πολίτες θα αντιμετωπίσει στο μέλλον σοβαρό πρόβλημα ψυχικής υγείας, ενώ επίσης, στις ομάδες μεταναστών και προσφύγων ο κίνδυνος εμφάνισης ψυχιατρικής νόσου είναι αυξημένος (εύλογες είναι οι ταξικές παράμετροι των δύο παραδειγμάτων), υποβαθμίζονται ή αποσιωπούνται. Οι προηγούμενες όχι απλά δεν αποτελούν εσχατολογικά σενάρια, αλλά λόγω της επικράτησης των μνημονιακών πολιτικών, συνθέτουν μια εφιαλτική πλέον εικόνα, την στιγμή που η δημόσια και δωρεάν παροχή υπηρεσιών ψυχικής υγείας έχει μπει για τα καλά στο στόχαστρο με απώτερο σκοπό το ξεπούλημα στους ιδιώτες και τις ΜΚΟ.
Η ραγδαία επιδείνωση του βιοτικού επιπέδου πλατιών στρωμάτων της κοινωνίας, η επιβολή απάνθρωπων εργασιακών ρυθμών και συνθηκών υπό την απειλή της απόλυσης, η εκτόξευση της ανεργίας σε πρωτοφανή επίπεδα, το άγχος της διασφάλισης στοιχειωδών υλικών όρων επιβίωσης, η αβεβαιότητα μπροστά σε ένα μέλλον που δεν επιτρέπει καμία αισιόδοξη πρόβλεψη, αποτελούν μερικούς από τους παράγοντες αύξησης της εμφάνισης κάποιου είδους ψυχοπαθολογίας. Κάποιοι δείκτες αντανακλούν αυτήν τη ζοφερή πραγματικότητα, με χαρακτηριστικότερο αυτόν των αυτοκτονιών. Σύμφωνα με στοιχεία της ΕΛΣΑΤ, το 2011 καταγράφηκαν 477 αυτοκτονίες, που αποτελεί το μεγαλύτερο αριθμό των τελευταίων 50 χρόνων. Και σίγουρα αυτός ο αριθμός θα αυξάνονταν ακόμα περισσότερο αν λαμβάνονταν υπ’ όψη άλλες αξιόπιστες στατιστικές πηγές, όπως αυτή του σωματείου του ΕΚΑΒ .
Όμως ακόμα και αυτές απτές αποδείξεις, των συνεπειών της κρίσης και των μνημονιακών πολιτικών στο πεδίο της Ψυχικής Υγείας, επιχειρείται αμφισβητηθούν μέσω της βιολογικοποίησης και της απαξίωσης των κοινωνικών παραμέτρων, όσον αφορά την έξαρση της εμφάνισης ψυχικής νόσου. Πιο απλά, τα πάντα επιχειρείται να αποδοθούν στην κληρονομικότητα και το DNA, με το αδύναμο επιχείρημα, πως δεν ασθενούν και δεν αυτοκτονούν όλοι όσοι βιώνουν τις συνέπειες της κρίσης. Βέβαια, τέτοιου είδους προσεγγίσεις αδυνατούν να απαντήσουν γιατί παρόμοιες εξάρσεις εμφανίζονται διαχρονικά σε όλες τις καπιταλιστικές οικονομικές κρίσεις, όπως αυτή του 1929-1931, αλλά και μετά την πρώτη πετρελαϊκή κρίση το 1974 .
Η ΑΠΟΑΣΥΛΟΠΟΙΗΣΗ-ΑΠΟΪΔΡΥΜΑΤΟΠΟΙΗΣΗ & Η ΠΑΡΑΠΛΑΝΗΣΗ ΠΟΥ ΕΠΙΧΕΙΡΕΙΤΑΙ ΜΕ ΣΤΟΧΟ ΤΗ ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ & ΔΩΡΕΑΝ ΨΥΧΙΚΗΣ ΥΓΕΙΑΣ
Εδώ κρίνεται σκόπιμη μια μικρή ιστορική αναδρομή για καλύτερη κατανόηση των μεθοδεύσεων με στόχο την εκποίηση της Δημόσιας και Δωρεάν Υγείας σε Μ.Κ.Ο, αλλά και το πισωγύρισμα σε εγκληματικές πρακτικές του παρελθόντος.
Ένας από τους ρόλους που εξαρχής ανέλαβε η Ψυχιατρική αποτελούσε τη διασφάλιση της ευταξίας (όπως αναφέρθηκε παραπάνω), μέσω της συστηματοποίησης-ταξινόμησης συμπεριφορών, είτε εντός των επιτρεπτών ορίων «κανονικότητας», είτε μέσω του στιγματισμού παρεκλινουσών συμπεριφορών. Άλλωστε, η δημιουργία των ψυχιατρείων ως χώρων φύλαξης αντί θεραπείας, αφενός ερμηνεύει την προηγούμενη λογική, αφετέρου εξηγεί γιατί χώροι όπως στρατόπεδα ή φυλακές μετατρέπονται εύκολα, γρήγορα και μηδενικό σχετικά κόστος σε Ψυχιατρεία.
Γεγονός τομή στην παραπάνω λογική αποτέλεσε το έργο του πρωτοπόρου ψυχίατρου Basaglia και το κλείσιμο του Ψυχιατρείου-κολαστήριου στην Τεργέστη. Ένας συνδυασμός παραγόντων όπως: οι άοκνες προσπάθειες του προσωπικού, ο δυναμισμός των ιδεών των κινημάτων του 60, η ιστορία της Τεργέστης ως πολυπολιτισμικό σταυροδρόμι (υπήρξε το σημαντικότερο λιμάνι της πολυσυλεκτικής αυτοκρατορίας των Αψβούργων) και ανάπτυξης μιας κουλτούρας ανοχής της διαφορετικότητας και, οι αγώνες των ίδιων των πασχόντων που αντανακλώνται στο σύνθημα «η ελευθερία είναι θεραπευτική», επέτρεψαν στον Basaglia να νοηματοδοτήσει την έννοια της αποασυλοποίησης με το κλείσιμο του Ψυχιατρείου με νόμο του 1978 . Το γεγονός όμως επουδενί σήμαινε την απουσία παροχής Ψυχιατρικής φροντίδας από το κράτος. Αντίθετα, σηματοδότησε την υπέρβαση της ασυλιακής νοοτροπίας, με ένταξη των πασχόντων στην κοινότητα και αναβάθμιση των υπηρεσιών μέσα από εξω-νοσοκομειακές δομές όπως: Ξενώνες, Οικοτροφεία και αργότερα Κ.Ψ.Υ. Οι δύο βασικοί άξονες της προσπάθειάς του ήταν η ενεργός συμμετοχή των τοπικών κοινοτήτων και η τομεοποίηση (συγκεκριμένη δομή αναλάμβανε συγκεκριμένη γεωγραφική περιοχή).
Στην Ελλάδα, η (στρεβλή) εφαρμογή της αποασυλοποίησης, αποτέλεσε κορωνίδα της περιβόητης ψυχιατρικής
μεταρρύθμισης. Όμως ακόμα και σ’ αυτόν τον τομέα τα αποτελέσματα , μακράν απέχουν των μεγαλόστομων εξαγγελιών. Σε επίπεδο φιλοσοφίας κι εδώ προτεραιότητα μοιάζει να έχει η τήρηση κανόνων της κοινωνικής τάξης, παρά οι ανάγκες των πασχόντων. Άλλωστε, η πλειοψηφία των εξωνοσοκομειακών δομών (Ξενώνων- Οικοτροφείων κ.λ.π), βρίσκεται στις λεγόμενες υποβαθμισμένες περιοχές της Αθήνας (Πλ. Βάθη, Κεραμικός, Μεταξουργείο κ.α), κάτι που αναδεικνύει τόσο την ταξικότητα, όσο και τις ρατσιστικές προεκτάσεις του ζητήματος. Στο επίπεδο των πολιτικών υλοποίησης της αποασυλοποίησης, εμφανής είναι η μεθόδευση εκχώρησης αρμοδιοτήτων σε ιδιώτες, ώστε να ωφεληθούν από τη δημιουργία ιδιωτικών δομών με αμφίβολης ποιότητας παρεχόμενες υπηρεσίες σε αρκετές περιπτώσεις.
Ειδικότερα μετά την εφαρμογή των μνημονίων, η διάλυση της Δημόσιας Ψυχικής Υγείας μεθοδεύεται, μέσω του περάσματος των υπηρεσιών σε Μ.Κ.Ο (πολλών από τις οποίες οι υπάλληλοι είναι απλήρωτοι 6 μήνες και υπολειτουργούν, λόγω έλλειψης προσωπικού) και Κέντρα Ημέρας! Συνάμα, επιχειρείται και ένας επικίνδυνος αποπροσανατολισμός. Το λεγόμενο Fast track κλείσιμο των Δημόσιων Ψυχιατρείων, δεν μεθοδεύεται με κριτήριο της υπέρβασης της ασυλιακής νοοτροπίας, καθώς δεν υπάρχουν υποδομές, επάρκεια προσωπικού και το πλάνο, αλλά για το ξεπούλημα στους ιδιώτες και στη περαιτέρω συρρίκνωση του κράτους πρόνοιας. Παράλληλα, επιχειρείται ο μαρασμός των Κ.Ψ.Υ με μεθοδευμένη μη αναπλήρωση του προσωπικού που φεύγει, με πιθανές μετατάξεις και απολύσεις και εκχώρηση των αρμοδιοτήτων τους σε ιδιώτες (Κέντρα Ημέρας). Επιπλέον, ακόμα και αυτή η επιβίωση των Μ.Κ.Ο είναι παραπάνω από αμφίβολη, καθώς τα κονδύλια του ΕΣΠΑ έχουν κοντινή ημερομηνία λήξης, με συνέπεια η διαφημιζόμενη «ένταξη» στην κοινότητα, πρακτικά να μεταφράζεται σε εγκατάλειψη των πασχόντων σε ένα περιβάλλον χωρίς καμία πρόβλεψη στήριξης.
Από την άλλη, μέθοδοι όπως, ο εγκλεισμός, η καθήλωση, η πολυφαρμακία και η υποτίμηση της ψυχοθεραπείας, ο αποκλεισμός και ο στιγματισμός, εξακολουθούν να είναι κυρίαρχες πρακτικές. Αντίθετα, ελάχιστη βαρύτητα δίνεται στην επαγγελματική αποκατάσταση για την ένταξη των πασχόντων στην κοινωνία, στην υλική και ηθική στήριξη του οικογενειακού περίγυρου που αναλαμβάνει τη φροντίδα τους κ.α.
Ένα ακόμα χαρακτηριστικό, της υπαγωγής της υγείας στους νόμους της αγοράς, αρχικά ξεκίνησε με την τοποθέτηση μάνατζερ στη διοίκηση των νοσοκομείων και την ηθικά ελεγχόμενη αξιολόγηση της αποδοτικότητας του συστήματος υγείας με όρους «παραγωγικότητας». Προέκταση αυτής της λογικής, αποτελεί η πίεση για την μικρότερη δυνατή παραμονή των ψυχικά πασχόντων στα νοσοκομεία (Fast track νοσηλείες), ώστε να αυξάνονται οι αριθμοί παραγωγικότητας. Απόρροια του τελευταίου όμως, αποτελεί η υποβάθμιση των παρεχόμενων υπηρεσιών – καθώς ο άνθρωπος δεν είναι μηχανή για να μπορείς να προβλέψεις το χρόνο που χρειάζεται για να «επισκευαστεί» – και η διαιώνιση ενός κύκλου εξιτηρίων και επανεισαγωγών.
ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΟΥ Ψ.Ν.Α.
Μπροστά στην προαναφερθείσα κατάσταση, ο υπουργός υγείας προσπαθεί να παίξει το επικοινωνιακό του παιχνίδι με απώτερο στόχο τη διάλυση της Ψυχικής Υγείας, λέγοντας μισές αλήθειες και διαστρεβλώνοντας την έννοια της αποασυλοποίησης, η οποία αποτελούσε πάγια διεκδίκηση της αριστεράς. Δηλαδή όταν λέει πως το κλείσιμο του Ψ.Ν.Α. δεν αποτελεί μνημονιακή δέσμευση αλλά αποτελεί στόχο της αποασυλοποίησης που είχε υπογραφτεί επί θητείας Παπαδόπουλου στο υπουργείο, αποκρύπτει ταυτόχρονα μια σειρά από προϋποθέσεις. Συγκεκριμένα, η αποασυλοποίηση και το κλείσιμο των Ψυχιατρείων προϋπέθεταν την τομεοποίηση και τη δημιουργία επαρκών Κ.Ψ.Υ και εξωνοσοκομειακών δομών, τη διασύνδεσή τους με την κοινότητα και το χτίσιμο ενός δικτύου υπηρεσιών, την ισχυροποίηση της πρωτοβάθμιας φροντίδας κ.ο.κ. Ελάχιστα απ’ αυτά έχουν γίνει και σίγουρα δεν επαρκούν, παρά μόνο στην περίπτωση που η κυβέρνηση εννοεί αποασυλοποίηση το πέρασμα των ασθενών στις Μ.Κ.Ο και την παρακράτηση των συντάξεών τους ως «νοίκι»!
Αποτελεί γεγονός πως τόσο στις εντός, όσο και στις εκτός νοσοκομείου δομές, οι ελλείψεις σε προσωπικό είναι τεράστιες. Οι εργαζόμενοι καλούνται να ξεπεράσουν τον ίδιο τους τον εαυτό για τη φροντίδα των πασχόντων. Επιπλέον, εργάζονται κάτω από το καθεστώς του τρόμου, λόγω των περιβόητων αξιολογήσεων με αμφιβόλου εγκυρότητας κριτήρια, της προσπάθειας κατασκευής επιόρκων, με πετσοκομμένους μισθούς και εξαντλητικά ωράρια. Ακόμα και στις εξω-νοσοκομειακές δομές, ξεκίνησε η έμμεση επαναφορά του καθεστώτος της κάρτας (μέσω εβδομαδιαίου προγράμματος με υπογραφή των υπαλλήλων δίπλα από την ώρα άφιξης και αποχώρησης). Οι ιδιαιτερότητες της εργασίας σε δομές Ψυχικής Υγείας, καθιστούν αναποτελεσματική την εργασία με όρους φάμπρικας για μια σειρά από πρακτικούς και θεραπευτικούς λόγους.
Όσον αφορά τους πάσχοντες, αποτελούν και αυτοί ή σωστότερα κυρίως αυτοί, θύματα καινοφανών πρακτικών. Πολλοί απ’ αυτούς που είχαν καταφέρει να σταθούν και να παλέψουν ενάντια στον ψυχικό πόνο, επιστρέφουν στο νοσοκομείο εντελώς αποδιοργανωμένοι, λόγω αδυναμίας καταβολής- της μηδενικής μέχρι πρότινος- συμμετοχής σε πανάκριβα ψυχιατρικά φάρμακα. Οι ελλείψεις φαρμάκων έχουν αρχίσει και παρουσιάζονται και εντός νοσοκομείου. Η τεράστια σημασία της σταθερότητας και του χτισίματος σχέσης εμπιστοσύνης, μεταξύ θεραπευτή-θεραπευόμενου (ειδικά στην Ψυχική Υγεία) υπονομεύεται. Ωστόσο, αν πριν λίγα χρόνια ο μεγαλύτερος κίνδυνος για όσους είχαν καταφέρει να σταθούν σε εξω-νοσοκομειακές δομές ήταν το πισωγύρισμα στο Άσυλο, τώρα είναι να βρεθούν κυριολεκτικά στο δρόμο, λόγω των παραπάνω μεθοδεύσεων.
Ένας ακόμα κίνδυνος που δεν πρέπει να υποτιμηθεί είναι η άνοδος του εθνικοσοσιαλισμού της Χρυσής Αυγής. Πόσο μάλλον, όταν στην ιστοσελίδα τους δε διστάζουν να προτείνουν μέτρα όπως η στείρωση και η ευθανασία για λόγους ευγονισμού, σε ομάδες όπως οι ψυχικά πάσχοντες και οι εξαρτημένοι. Οι φασίστες μέσα στους εργασιακούς μας χώρους δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται πλέον σαν γραφικοί αλλά πρέπει να τους αποκαλύπτουμε και να τους απομονώνουμε. Ειδικότερα στο Ψ.Ν.Α. προκάλεσε αίσθηση και αντιδράσεις η αποκάλυψη μετά από καταγγελία των μεθοδεύσεων ενός χρυσαυγίτη-νεοναζί, διευθυντή ψυχίατρου, ο οποίος χορηγούσε πιστοποιητικά ώστε να χρησιμοποιηθούν τόσο για έκδοση αδειών οπλοφορίας στα μέλη της νεοναζιστικής συμμορίας, όσο και για αναβολές από δικαστήρια που αφορούσαν ποινικά αδικήματα. Παρά τις επικοινωνιακές προσπάθειες της κυβέρνησης μετά τη δολοφονία του Π. Φύσα να περάσει το μήνυμα πως θέλει να ξεριζώσει τη ναζιστική απειλή, στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι ενδεικτικό, πως η μέχρι στιγμής αντιμετώπιση του νεοναζί γιατρού, ήταν να τεθεί μήνα σε αργία. Εύλογα γεννιέται το ερώτημα και μετά τι;
Τέλος, πρέπει να αναφερθεί ένα άλλο ζήτημα που αφορά τα σχέδια του υπουργείου για το άνοιγμα «δικαστικού ψυχιατρείου» εντός του Ψ.Ν.Α., το οποίο θα λειτουργεί ως αυστηρά κλειστό και φυλασσόμενο τμήμα. Νομίζω πως αξίζουν μερικές επισημάνσεις. Κατ’ αρχήν, οι προκαταλήψεις και η άγνοια των δικαστών, γύρω από ζητήματα ψυχικής υγείας έχει ως αποτέλεσμα μια λογιστικού τύπου απονομή δικαιοσύνης. Δηλαδή, ακόμα κι αν αποδεχτούν πως το όποιο ποινικό αδίκημα, διαπράχτηκε λόγω ψυχιατρικού λόγου (π.χ παραλήρημα), η πιο συνηθισμένη απόφαση είναι ο υποχρεωτικός εγκλεισμός σε Ψυχιατρείο, ίσου χρόνου με αυτόν που έκτιε στη φυλακή. Επιπλέον, όμως που τα «δικαστικά ψυχιατρεία» είναι φύσει αντιθεραπευτικά και η ύπαρξή τους ενισχύει το ισχυρά εγκαθιδρυμένο στερεότυπο πως η ψυχική νόσος συνεπάγεται επικινδυνότητα. Από αυτήν την άποψη, θεωρώ πως οφείλουμε να αποτρέψουμε τη συγκεκριμένη μεθόδευση, όχι για λόγους εξοβελισμού, αλλά γιατί οι συγκεκριμένοι άνθρωποι έχουν δικαίωμα ίσης μεταχείρισης στην αντιμετώπιση του προβλήματός τους, εντός των πλαισίων του ΕΣΥ.
Ο άλλος μεγάλος τομέας που αφορά την Ψυχική Υγεία και το Δαφνί ειδικότερα, αποτελεί η απεξάρτηση και το πρόγραμμα απεξάρτησης 18 Άνω. Η αρχική αντιμετώπιση του υπουργείου ήταν η αποφυγή συγκεκριμένων δεσμεύσεων, πέραν των προφορικών και αόριστων υποσχέσεων της υφυπουργού πως η απεξάρτηση δεν θα πειραχτεί. Ωστόσο, με δεδομένο πως στο πρόγραμμα υπάρχουν ειδικότητες που αφορούν μεγάλο μέρος του προσωπικού και κορμό για τη λειτουργία του, οι οποίες δεν έχουν αντικείμενο ή θέση σε κανένα άλλο νοσοκομείο, εύκολα μπορεί να συμπεράνει κανείς πως για αυτές τις ειδικότητες η περιβόητη κινητικότητα σημαίνει απόλυση κι αυτό αποτελεί έναν υπόγειο τρόπο διάλυσης της μονάδας απεξάρτησης.
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΗ ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΨΥΧΙΚΗΣ ΥΓΕΙΑΣ
Μπροστά σ’ αυτήν την ολομέτωπη επίθεση της κυβέρνησης και της εφαρμογής των μνημονιακών πολιτικών, που οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στη διάλυση της Δημόσιας και Δωρεάν Υγείας, τα συνδικάτα και η Αριστερά πρέπει να απαντήσουν με την οργάνωση αγώνων από τα κάτω, ως ικανή και αναγκαία συνθήκη για την ανατροπή της κυβέρνησης. Ταυτόχρονα, τη διεκδίκηση μαζικών προσλήψεων, ώστε να καλυφθούν οι κενές θέσεις του νοσοκομείου. Την ενίσχυση και τον πολλαπλασιασμό των Κ.Ψ.Υ με άξονα την τομεοποίηση και τη διασφάλιση του θεραπευτικού τους ρόλου, αλλά και της σημασίας τους ως σημείο αναφοράς στην προσπάθεια δημιουργίας ουσιαστικής σχέσης με τις τοπικές κοινωνίες. Την προσπάθεια οργάνωσης συντονισμένης αντίστασης όλων των εργαζομένων σε γενικά και ψυχιατρικά νοσοκομεία , ώστε να αποτραπούν οι σχεδιαζόμενες απολύσεις, οι καταργήσεις κλινών, οι συγχωνεύσεις και οι καταργήσεις τμημάτων, οργανισμών και νοσοκομείων. Αντίσταση στο ξεπούλημα στις Μ.Κ.Ο και τη διερεύνηση της δυνατότητας ένταξης των δομών τους στο ΕΣΥ. Διεύρυνση του προγράμματος απεξάρτησης 18 Άνω και συνέχιση της λειτουργίας του στα πλαίσια του ΕΣΥ, σε μια εποχή που η εξάρτηση έχει γίνει μάστιγα των καιρών.
Όσον αφορά τέλος τις εξελίξεις σχετικά με το πακέτο διαθεσιμοτήτων του Δεκέμβρη και την πληροφορία πως τα Ψυχιατρεία δεν θα εξαιρεθούν απ’ αυτές σε σημερινή στάση εργασία και συγκέντρωση έξω από το υπουργείο υγείας των εργαζόμενων σε Δαφνί και Δρομοκαίτειο, η υφυπουργός προσπάθησε για μια ακόμη φορά να κερδίσει χρόνο, δηλώνοντας άγνοια για συγκεκριμένα ερωτήματα που της τέθηκαν από την αντιπροσωπεία των εργαζομένων και πως θα έχει κάποια νεότερα την Παρασκευή. Έπειτα απ’ αυτό αποφασίστηκαν δράσεις για το αμέσως επόμενο διάστημα. Συγκεκριμένα, για αύριο Τετάρτη 30/10 κατάληψη σε διοικητήριο, ταμεία Ψ.Ν.Α, Κ.Ψ.Υ κ.λ.π. Την Πέμπτη 31/10 συνέντευξη τύπου στο χώρο του νοσοκομείου και την Παρασκευή 1/11 κάλεσμα σε απεργία όλων των ψυχιατρείων της χώρας. Μπροστά στις ραγδαίες εξελίξεις που εγκυμονούν τον κίνδυνο της οριστικής διάλυσης της Δημόσιας Ψυχικής Υγείας μπαίνει επιτακτικά το ζήτημα της αποφασιστικής αντίστασης με κάθε μέσο πάλης που διαθέτουν εργαζόμενοι και χρήστες υπηρεσιών Ψυχικής Υγείας. Έχει τεράστια σημασία τόσο η μαζική συμμετοχή και η επιτυχία των συγκεκριμένων κινητοποιήσεων, όσο και η επαγρύπνηση και η συνέχισή τους. Το τεράστιας σημασίας διακύβευμα πρέπει να γνωστοποιηθεί σε πλατιά κομμάτια κόσμου που αγνοούν το μέγεθος της απειλής και οι αγώνες να συνδεθούν με αυτούς τόσο της υπόλοιπης δημόσιας υγείας, όσο και άλλων εργασιακών χώρων. Το στοίχημα για να μην υπάρξει ούτε μία διαθεσιμότητα και ούτε ένα κλείσιμο μονάδας ψυχικής υγείας, περνάει μέσα από την ενότητα των εργαζομένων που πρέπει να αποφύγουν να πέσουν στην παγίδα του διαίρει και βασίλευε που χρησιμοποιεί η κυβέρνηση ώστε να αποδυναμώνει τους αγώνες, αλλά περνάει επίσης και από το κέρδισμα της όσο το δυνατόν πλατύτερης συμπαράστασης του κόσμου. Η νίκη σ’ αυτήν τη μάχη είναι τεράστιας σημασίας από τη μια για το ηθικό των εργαζομένων, από την άλλη για τους ψυχικά πάσχοντες. Ωστόσο η πραγματική απομάκρυνση της απειλής της ολοσχερούς διάλυσης της Δημόσιας Ψυχικής Υγείας, δεδομένου πως υπάρχει η δέσμευση προς την τρόικα, για κλείσιμο των ψυχιατρείων μέχρι τον Ιούνιο του 2015, μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο με την ανατροπή της κυβέρνησης των μνημονίων.
ΠΗΓΗ:
http://rproject.gr/article/i-psyhiki-ygeia-sti-meggeni-ton-mnimonion
της Κατερίνας Μάτσα.
Ιστορία-Τέχνες-Πολιτισμός 
