Εργαστήρια σωματικής έκφρασης με την Τίνα Δημητροπούλου

Ομάδα ψυχικής & σωματικής έκφρασης

Θεματική Εργαστηρίων 

Το σώμα μας είναι μια βιβλιοθήκη από συναισθήματα. Ότι έχουμε βιώσει έχει καταγραφεί στο σώμα μας.Μέσα από την σωματική έκφραση κάνουμε μια πρώτη ανάγνωση  στο πως νιώθουμε. Για να το πετύχουμε αυτό αξιοποιούμε τον δυναμικό διαλογισμό.

Ο δυναμικός διαλογισμός μέσω της κίνησης προάγει τον αυθορμητισμό και τη μη σκέψη. Αποδυναμώνει τη φλυαρία του νου, μας επαναφέρει στο παρόν και στη χαρά της ελεύθερης έκφρασης. Είναι ένα μαγικό χορευτικό ταξίδι με προορισμό την επαφή με την προσωπική αλήθεια, την συμφιλίωση με το σώμα και την ποιοτική σύνδεση με τους γύρω μας.

Το Contact improvisation  (χορευτικός αυτοσχεδιασμός σε ζευγάρια) είναι αυτό που μας παρακινεί να έρθουμε σε επαφή με τον εαυτό μας και τους άλλους. Η κινητική αλληλεπίδραση μάς ταξιδεύει στο άγνωστο, μας προσφέρει απλόχερα τη χαρά της επαφής και το μέγιστο της δημιουργικότητάς μας. Οι παύσεις μάς βοηθάνε να χτίζουμε όρια στις σχέσεις μας και να επαναπροσδιορίζουμε ποιότητες και κατευθύνσεις.

Η ομάδα λειτουργεί ως καθαρτήριο. Μοιραζόμαστε αδυναμίες, φόβους, προβληματισμούς, δημιουργούμε σχέσεις εμπιστοσύνης και ασφαλές πλαίσιο. Μέσα από την ομάδα ανακαλύπτουμε ότι όλοι έχουμε παρόμοιες ανάγκες και ανασφάλειες. Αυτό μας ανακουφίζει, μας συνδέει με το συλλογικό ασυνείδητο και μας υπενθυμίζει ότι όλοι ανήκουμε στο ίδιο είδος. Ότι είμαστε ένα.

Οι ήχοι από τα κρουστά μουσικά όργανα αφυπνίζουν τη φυσική ανάγκη για κινητική αυτοέκφραση και αυτοσχεδιασμό. Οι παλμοί της καρδιάς συντονίζονται με τους παλμούς των κρουστών. Τα ρυθμικά μοτίβα δημιουργούν στον εγκέφαλο νέες συνάψεις, παράγουν ενδορφίνες και συντονίζουν  τα δύο ημισφαίρια. Συμβάλουν στην επίτευξη ενότητας και συγχρονισμού και ενισχύουν εξωγλωσσικούς τρόπους επικοινωνίας και ενσυναίσθησης.

Η λίμνη των ήχων (ηχοθεραπεία) είναι για τον καθένα ξεχωριστά μια διαφορετική βιωματική εμπειρία. Οι θεραπευτικοί ήχοι που εκπέμπονται από τα singing bowls (τα κύπελλα που τραγουδούν), το θεραπευτικό gong, τα ocean drum και μια ποικιλία κρουστών οργάνων, διαχέονται σε όλο μας το σώμα μέσω ηχητικών κυμάτων. Η λίμνη των ήχων έχει ευεργετικές ιδιότητες  στον άνθρωπο. Επιφέρει βαθιά χαλάρωση και εσωτερική γαλήνη, αναζωογονεί το ενεργειακό μας σύστημα και μας ταξιδεύει στον νεραϊδότοπο της φαντασίας μας.

Ο στόχος των μαθημάτων είναι η αποφόρτιση από αρνητικά συναισθήματα και η επαφή με την ηρεμία- αρμονία. Εντέλει η συλλογική έκφραση μέσω της τέχνης,  γίνεται  πολύτιμη πυξίδα και ούριος άνεμος στο ταξίδι  για την προσωπική μας Ιθάκη.

Dance instructor: Τίνα Δημητροπούλου

 

Στις μέρες μας οι πόλεμοι και η οικονομική κρίση δημιουργούν ολοένα και καινούργιες, μεγαλύτερες προσφυγικές και μεταναστευτικές ροές. Ανάμεσα στους πληθυσμούς που εγκαταλείπουν τον τόπο τους για να γλυτώσουν τον όλεθρο και κουβαλώντας την ελπίδα μιας ζωής που ταιριάζει στον άνθρωπο, οι πλέον ευάλωτες ομάδες είναι αυτές των παιδιών και των γυναικών. Με επίγνωση της σκληρής πραγματικότητας που αντιμετωπίζουν και σαν μια ελάχιστη προσπάθεια αντισταθμίσματος των συνεπειών του ξεριζωμού με αυτές της τέχνης και της καλλιτεχνικής δημιουργίας, συγκροτούμε ομάδα ψυχικής και σωματικής έκφρασης για γυναίκες όλων των ηλικιών και εθνικοτήτων.

Κάθε Σάββατο 13:00 – 14:30

Κυριακάτικο σχολείο μεταναστών: Γιατράκου 22 & Μεγάλου Αλεξάνδρου / Μεταξουργείο

Στοιχεία επικοινωνίας για συμμετοχή στην ομάδα σωματικής έκφρασης Email: tinasound@gmail.com / Τηλ.6936960621

 

 

 

 

 

Μπορούμε να αλλάξουμε! Γιώργος Κολέμπας

Μπορούμε να αλλάξουμε! Γιώργος Κολέμπας [Αναδημοσίευση

   Τα γονίδια, ο καπιταλισμός, η πολιτική εξουσία ή η έλλειψη εκπαίδευσης είναι υπεύθυνες για το γεγονός ότι η μετάβαση σε μια βιώσιμη κοινωνία δεν επιτυγχάνεται, παρόλο που το θέλουμε αρκετοί-με την έννοια του κρίσιμου αριθμού-πολίτες;

Όταν, για μια ακόμη φορά για παράδειγμα, το σχέδιο κάποιου να καταναλώσει λιγότερο κρέας και γλυκά αποτυγχάνει, ποια είναι η πραγματική αιτία; Τι οδηγεί τους ανθρώπους και τις κοινωνίες να επιλέγουν μέσα που φέρνουν την αλλαγή, ή μέσα που την εμποδίζουν; Είναι ερωτήματα που διαμορφώνουν τον πυρήνα της σκέψης, όσων ακόμα ενδιαφέρονται πραγματικά για τις πολιτικές που αφορούν στο συλλογικό ή ατομικό μας μέλλον.
Πως μπορούμε να αλλάζουμε τον εαυτό μας, να πετυχαίνουμε κοινωνικές αλλαγές, πέρα από την κριτική του καπιταλισμού και μην περιμένοντας την «Επανάσταση που θα τα αλλάξει όλα με μιας»;

Η απλή συζήτηση για την κρίση της ΕΕ ή για την αειφορία – που γίνεται στους κύκλους των μορφωμένων, οι οποίοι σημειωτέον  είναι και οι μεγαλύτεροι ρυπαντές – βοηθά μόνο μερικώς, αν εξακολουθεί να περιορίζεται στην έρευνα για τον εγκέφαλο, την ατομική και κοινωνική συνείδηση  ή την κριτική του καπιταλισμού. Αν όμως είμαστε σε θέση να καταλάβουμε τα συναισθήματα και κυρίως τις ασυνείδητες-και ταυτόχρονα μεταβαλλόμενες-επιθυμίες και απόψεις του ανθρώπου για την καθημερινότητά του, τότε θα μπορούμε καλύτερα να κατανοήσουμε τις δυνατότητες για κοινωνική και ατομική αλλαγή, ώστε να δράσουμε εποικοδομητικά για την υλοποίησή τους. Χωρίς να μιλάμε μονοδιάστατα και να τα «ρίχνουμε» όλα στον καπιταλισμό, ή να πέφτουμε σε μια μοντέρνα μεν, αλλά αναποτελεσματική επαναστατική ρητορική.

Νέες προοπτικές μέσω της ολιστικής αντίληψης και διεπιστημονικότητας

Ιστορικά παραδείγματα επιτυχημένων ή αποτυχημένων αλλαγών βοηθούν επίσης στην κατανόηση. Πώς προέκυψε πραγματικά η έννοια της ανάπτυξης, για παράδειγμα; Και είναι εξηγήσιμη η εμφάνιση των ολοκληρωτικών καθεστώτων του εικοστού αιώνα μόνο με την επίκληση αυταρχικών πολιτιστικών παραδόσεων, οικονομικών κρίσεων, χρήσης βίας και φαινομενικά χαρισματικών ηγετών;

Μόνο αυτοί που το καταλαβαίνουν αυτό μπορούν να έχουν και το κλειδί για την κοινωνική και προσωπική αλλαγή. Είναι βασικά αναγκαίο, για έναν περαιτέρω προβληματισμό σχετικά με την αλλαγή, να τερματισθεί η μονόπλευρη αντιμετώπιση του θέματος και η αμοιβαία αγνόηση των διαφόρων επιστημονικών κλάδων της κοινωνικής και ατομικής συμπεριφοράς. Οι οικονομολόγοι ενάντια στους κοινωνιολόγους, οι ψυχολόγοι κατά των εθνολόγων και των κοινωνιοβιολόγων κ.λπ. Για να ανοίξει μια νέα προοπτική, θα πρέπει να τελειώνουμε με την μονομέρεια και την αντιπαλότητα και να αντιμετωπίσουμε τα πράγματα ολιστικά και διεπιστημονικά, ώστε να αποκτήσουμε όσο γίνεται πιο ολιστική αντίληψη για την κοινωνική και ατομική εξέλιξη στο πεδίο της καθημερινότητας.

Υπάρχουν όρια στις τεχνικές λύσεις

Το πιο σημαντικό, αλλά όχι και μοναδικό παράδειγμα, είναι η προστασία του κλίματος. Η Συμφωνία για το Κλίμα του Παρισιού ορίζει ότι η υπερθέρμανση του πλανήτη πρέπει να περιορισθεί κάτω από δύο βαθμούς, κατά προτίμηση στον 1,5 βαθμό της κλίμακας Κελσίου. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να πετύχουμε σε παγκόσμιο επίπεδο μηδενικές εκπομπές μέχρι το 2038 ή το 2027 αντίστοιχα. Σε όλους τους τομείς, συμπεριλαμβανομένης της θέρμανσης κτιρίων, της ενεργειακής χρήσης καυσίμων ή των λιπασμάτων. Ωστόσο, για τις δραστικές συνέπειες που συνδέονται με όλα αυτά δεν γίνεται συζήτηση σχεδόν από κανέναν. Η προστασία του κλίματος και η ανάπτυξη συμβαδίζουν, στο βαθμό που βασίζονται αποκλειστικά σε τεχνικές επιλογές, όπως οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας και η ενεργειακή απόδοση για την αντικατάσταση των ορυκτών καυσίμων στην παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας, θερμότητας, κίνησης ή λιπασμάτων. Μπορεί να πουληθεί νέα τεχνολογία και έτσι να επιτευχθεί «ανάπτυξη» για το κεφάλαιο που έχει επενδυθεί στον τομέα. Αλλά μόνο με τη βοήθεια της τεχνολογίας, δεν επιτυγχάνονται οι προαναφερόμενοι στόχοι. Η πρόκληση της κλιματικής αλλαγής είναι απλά πάρα πολύ μεγάλη, για να είναι μόνο θέμα τεχνολογίας!

Εξάλλου, τεχνικά γινόμαστε μεν καλύτεροι, αλλά ταυτόχρονα αυξάνουμε τη χρήση υλικών και ενέργειας, πράγμα που σημαίνει ότι παράγονται όλο και περισσότερες εκπομπές. Επιπλέον, λείπουν και κάποιες αποτελεσματικές τεχνικές λύσεις για ορισμένους τομείς εκπομπών, για παράδειγμα στη γεωργία. Οι προηγούμενες στατιστικές και προβλέψεις βασίζονται επίσης σε ωραιοποιημένους μαζικούς υπολογισμούς. Οι βιομηχανικές χώρες όπως π.χ. η Γερμανία ισχυρίζονται ότι μειώνουν τις εκπομπές, αλλά στην πραγματικότητα ο βιομηχανικός και μεταβιομηχανικός τρόπος ζωής σε αυτές τις χώρες τις αυξάνει. Ο τρόπος ζωής μας μεταφέρει τις εκπομπές απλώς στις αναδυόμενες αγορές των υπο «ανάπτυξη» χωρών, καθώς τα καταναλωτικά μας προϊόντα προέρχονται όλο και περισσότερο από εκεί.

Εκτός αυτού, όλοι μιλάνε για το κλίμα. Όμως θα πρέπει να αντιμετωπιστούν ταυτόχρονα και άλλα οικολογικά προβλήματα- όπως π.χ. η υποβάθμιση των εδαφών και των οικοσυστημάτων- που θέτουν εξίσου μακροπρόθεσμα σε κίνδυνο την ανθρώπινη ύπαρξη. Η λύση είναι προφανής: να δώσουμε περισσότερο χώρο στη φύση! Η τεχνολογία από μόνη της, είναι ακόμη λιγότερο επαρκής σε αυτές τις περιπτώσεις από ό,τι για την προστασία του κλίματος.

Δεν υπάρχει βιωσιμότητα χωρίς αλλαγή του τρόπου ζωής

Εκτός από την πράσινη τεχνολογία, η προστασία του περιβάλλοντος απαιτεί επίσης έναν πιο χαλαρό-στηριγμένο στην επάρκεια και όχι στην υπερκατανάλωση- τρόπο ζωής. Έτσι δεν αρκεί π.χ. να οδηγούμε μόνο πιο αποδοτικά και ενεργειακά αναβαθμισμένα αυτοκίνητα. Θα χρειασθεί να περπατήσουμε ξανά, ή να χρησιμοποιήσουμε το ποδήλατο, το λεωφορείο και το τρένο. Ενάντια σε αυτήν την δυσάρεστη αλήθεια, δεν βοηθά κανένα πακέτο ψευδαίσθησης, όπως π.χ. των αναδασώσεων, ώστε τα δένδρα να δεσμεύσουν τις εκπομπές που αποσταθεροποιούν το κλίμα. Το μέγεθος των απαραίτητων για αυτό αναδασώσεων, θα πρέπει να είναι τόσο γιγαντιαίο, που θα είναι αδύνατο να τις κάνουμε.

Επομένως, η στροφή προς μια πιο βιώσιμη κοινωνία δεν λειτουργεί χωρίς έναν νέο τρόπο ζωής. Πρέπει να καταναλώνουμε λιγότερα. Έτσι, ενόσω θα επικρατεί η αγορά, θα πωλούνται επίσης λιγότερα. Για παράδειγμα, σημαντικά λιγότερες πτήσεις μακρινών διακοπών ή αυτοκίνητα. Ο τερματισμός της «αναπτυξιακής» κοινωνίας είναι εφικτός μόνο με ένα καλό ξεκίνημα από τις βιομηχανικές χώρες, οι οποίες υποτίθεται ότι ηγούνται της προστασίας του κλίματος βάσει των συμφωνιών του Παρισιού. Από αυτό δεν μπορούμε να ξεφεύγουμε ούτε με το όραμα ενός καθαρού κόσμου υπηρεσιών, χωρίς κανένα οικολογικό αποτύπωμα, όπως το προτείνουν κάποιοι επιστήμονες ή οραματιστές διανοούμενοι. Γιατί και ένας κόσμος υπηρεσιών, όπως των πτήσεων ή των τεχνολογιών πληροφορικής, καταναλώνει πολλούς πόρους.

Πρόκληση μετάβασης

Το πρόβλημα που έχουμε να αντιμετωπίσουμε και είναι βασικό: Μέχρι σήμερα, κεντρικοί κοινωνικοί θεσμοί, όπως η αγορά εργασίας, το συνταξιοδοτικό σύστημα, οι τράπεζες και το σύστημα δημόσιου χρέους, εξαρτώνται από την «ανάπτυξη». Οι εναλλακτικές έννοιες για την απελευθέρωσή τους από τους περιορισμούς της «ανάπτυξης»-όπως π.χ. η ιδέα της μείωσης του ωραρίου εργασίας-  δεν έχουν προχωρήσει μέχρι στιγμής. Υπάρχει έλλειψη ιδεών για τη δύσκολη μεταβατική φάση στην μετά την «ανάπτυξη εποχή». Για την μετάβαση δηλαδή στην φάση της «αποανάπτυξης», χωρίς μεγάλες καταστροφές και κοινωνικές αναταραχές, όπως έχουμε βιώσει στις χώρες της Ευρωκρίσης, όπου η «ανάπτυξη» μετατράπηκε σε συρρίκνωση-και όχι σε αποανάπτυξη- μέσα σε πολύ λίγο χρονικό διάστημα.

Θα έχουμε τύχη μέσα από τη συνεργασία;

Πολλοί υποστηρικτές της αποανάπτυξης δεν θεωρούν ως πρόβλημα, τα παραπάνω. Τελικά, η συρρίκνωση θα οδηγήσει σταδιακά σε μια βασισμένη και προσανατολισμένη στην αλληλεγγύη και το κοινό καλό οικονομία- όπως λένε και σε αυτούς ανήκω και γω-συμπεριλαμβανομένων των αντίστοιχων πολιτικών πλειοψηφιών. Χωρίς τον καπιταλισμό, οι άνθρωποι θα ήταν πιο ευτυχισμένοι, γιατί τότε ο ανταγωνισμός θα είχε ξεπερασθεί. Ο άνθρωπος είναι κυρίως συνεργατικός ή ακόμα και αλτρουιστής. Είναι ο καπιταλισμός που τον διαμορφώνει ως εγωιστή.

Αλλά αυτό είναι πολύ απλοϊκό. Όπως δείχνουν οι έρευνες για την ευτυχία και τον βαθμό ικανοποίησης, οι έννοιες αυτές είναι σχετικές. Είναι κανείς πιο ευτυχής π.χ. αν συμπράττει ή συμβαδίζει ή κάνει καλή παρέα με άλλους, παρά αν απολαμβάνει μόνος ένα μακρινό ταξίδι στη Μαλαισία. Μια πιο πλήρης συνολικά ζωή μπορεί να κάνει πιο ευτυχισμένο τον άνθρωπο, ειδικά εάν αισθάνεται αποδεκτός από τους γύρω του. Αλλά όταν οι άνθρωποι έχουν περισσότερα-πιθανώς αχρείαστα-στην κατοχή τους, σε σχέση με τους άλλους γύρω τους, αυτό συχνά τους αυξάνει τις προσδοκίες και τις επιθυμίες, καθώς και τα σκαλοπάτια στην κλίμακα της ευτυχίας. Και δεν ονειρεύονται όλοι να καλλιεργούν τη δική τους τροφή σε αγροκτήματα, αντί να πηγαίνουν στο καπιταλιστικό σούπερ μάρκετ.

Οι κανόνες για την καθημερινότητα δεν είναι δοσμένοι από το παρελθόν

Η πολιτιστική επιρροή του καπιταλισμού είναι πολύ σημαντική: Γιατί εκτός από βιολογική, ο άνθρωπος είναι και κοινωνική κατασκευή[1]. Και τα πολιτισμικά χαρακτηριστικά του περνούν και στο DNA του. Υπάρχει λοιπόν και μια βιολογική εξέλιξη που κάνει τον άνθρωπο να έχει μια τάση προς τον εγωισμό. Στις δύσκολες καταστάσεις επικρατεί η ανάγκη για συνεργασία, αφού η ανθρώπινη ομάδα και οι συλλογική δράση βοηθά και το άτομο να αντεπεξέλθει καλύτερα σε αυτές[2].    Όταν όμως δεν υπάρχουν δύσκολες και επικίνδυνες συνθήκες, τότε η τάση προς τη συνεργασία είναι περιορισμένη. Και αυτό φαίνεται ιδιαίτερα σήμερα στις καπιταλιστικές κοινωνίες της «αφθονίας» και του καταναλωτισμού σε σχέση με το ζήτημα της αλλαγής του κλίματος, όπου απαιτείται συνεργασία σε παγκόσμιο επίπεδο. Επειδή ακόμα δεν είναι ορατές οι δύσκολες καταστάσεις και οι κλιματικές εξελίξεις, οι οποίες θα συνοδευτούν από οικολογική και κοινωνική κατάρρευση- καταστροφή, επικρατεί το μικροπρόθεσμο συμφέρον και ο εγωιστικός υπολογισμός. Όσον αφορά για παράδειγμα στα άμεσα μέτρα που πρέπει να αποφασισθούν και να εφαρμοστούν. Ιδίως στις «αναπτυγμένες» κοινωνίες. Και αυτό δεν συμβαίνει μόνο με τους τεχνοκράτες ή τους πολιτικούς αυτών των κοινωνιών, αλλά και με τους απλούς πολίτες, που έχουν συνηθίσει στην κακώς εννοούμενη «ευμάρεια».

Στις «αναπτυγμένες» κοινωνίες συνυπάρχουμε όλοι με τον κόσμο της «ανάπτυξης» μέσω των θέσεων μισθωτής εργασίας, των καταναλωτικών μας επιθυμιών ή των συνταξιοδοτικών μας ταμείων, που επενδύουν σε «αναπτυξιακές» ιδιωτικές ή κρατικές οικονομικές δραστηριότητες για την επίτευξη κερδών. Και ενεργούμε μόνο λογικά. Οι τάσεις μας προς την υπερβολική άνεση, τη συνήθεια, την υποταγή, τις προσδοκίες και την κανονικότητα περιπλέκουν κάθε θεμελιώδη αλλαγή. Όταν μπαίνουμε στο αεροπλάνο το χειμώνα για να περάσουμε κάποιες μέρες με ήλιο και ζέστη στις τροπικές χώρες και νησιά, δεν αισθανόμαστε τίποτα από την κλιματική καταστροφή και τα όρια της «ανάπτυξης». Είναι απαραίτητο να λάβουμε υπόψη μας για κάθε επιδιωκόμενη ουσιαστική αλλαγή, ότι κάποια πράγματα δε μπορούμε να τα αλλάξουμε, είτε ως κοινωνία είτε ως άτομα. Η βασική δομή των ανθρώπινων συναισθημάτων είναι δύσκολο να αλλάξει, όπως και η κυριαρχούσα (όχι βέβαια και αποκλειστική) κατεύθυνση της ανθρώπινης πράξης και στάσης. Από την άλλη πλευρά, οι αξίες και οι κανόνες της κανονικότητας είναι μεταβλητές συναρτήσεις – και αυτό που μπορεί να θεωρηθεί ως πραγματικό όφελος είναι επίσης επιδεκτικό σε κοινωνική επίδραση και επιρροή. Σε όλες αυτές τις πτυχές της καθημερινότητας των ανθρώπων, εκφράζεται και υπάρχει μια μεγάλη δόση πολιτισμού και κουλτούρας, ακόμη και αν οι ανθρώπινες βασικές δομές αποτελούν μέρος της εξελικτικής ιστορίας. Πως μπορεί να επιτευχθεί μια θετική τέτοια επιρροή;

Αν δημιουργούμε συλλογικές συνθήκες καθημερινής ύπαρξης, τότε μπορούμε να αναρωτιόμαστε και να αμφισβητούμε τις κυρίαρχες κανονικότητες. Μπορούμε να αλλάζουμε τις κινητήριες πολιτικές δομές που θα μας οδηγούν και σε αλλαγή του τρόπου σκέψης και του φαντασιακού μας για το τι είναι κανονικότητα. Αυτές οι διεργασίες μπορούν να βάλουν σε κίνηση και αρκετά μεγάλες κοινωνικές αλλαγές στις λεγόμενες «μεγάλες» κοινωνικές σχέσεις. Αλλά ακόμη και στο επίπεδο των «μικρών» καθημερινών διανθρώπινων σχέσεων, μπορούμε να προχωρήσουμε μπροστά, κοιτάζοντας περισσότερο και πιο διεισδυτικά στον περιπλεγμένο συναισθηματικό μας κόσμο που δεν έχει να κάνει μόνο με τα γενικά θέματα βιωσιμότητας και αειφορίας, αλλά, επίσης, και με καθημερινά θέματα όπως π.χ. η επιδίωξη της αλλαγής στη διατροφή μας ή το τρέξιμο στις έξι το πρωί.

Και εδώ ακριβώς οι έννοιες ή οι συνταγές για έναν κόσμο αποανάπτυξης δεν πρέπει να αφορούν μόνο στον νέο ανθρωπολογικό τύπο που θα κατέβει ξαφνικά από τον ουρανό, γιατί έτσι θα παραμείνουν άσχετες ουτοπίες. Θα πρέπει να έχουν σχέση με τον υπάρχοντα τύπο ανθρώπου, που όμως μπορεί να αλλάξει μέσα από τη συμμετοχή στις συλλογικές πολιτικές και κοινωνικές διεργασίες. Μόνο έτσι μπορεί να προκύψει η αλλαγή του και η διαμόρφωση του καινούργιου. Η ατομική ωφελιμιστική στάση, οι απόψεις για την κανονικότητα και το αξιακό μας σύστημα μπορούν να εξελιχθούν παραπέρα μέσα από την αλληλεπίδραση των διαφόρων δρώντων προσώπων στις συλλογικές αυτές διεργασίες.Παραδείγματα τέτοιων συλλογικών διεργασιών αναφέρονται αναλυτικά στο βιβλίο μου για τον «Σύγχρονο Κοινοτισμό»[3].

* Γιώργος Κολέμπας, http://www.topikopoiisi.eu/

[1] Όπως το διατυπώνουμε με τον Γιάννη Μπίλλα στο βιβλίο μας «Ο ανθρωπολογικός τύπος της αποανάπτυξης-τοπικοποίησης»(εκδόσεις των συναδέλφων): «Ο καπιταλισμός, πριν φανερώσει τα αδιέξοδά του, κατέστρεψε τον ψυχισμό των ανθρώπων, διαμόρφωσε ένα ανθρωπολογικό τύπο μοναχικό, νευρωτικό, αγχώδη, φοβικό και φοβισμένο, ανταγωνιστικό, επιθετικό, ενεργοβόρο, καριερίστα και αμοραλιστή, κάτοικο του εγώ και όχι του εμείς. Ακόμα και σήμερα ο άνθρωπος αυτός διατηρεί την ψευδαίσθηση της ατομικής διαφυγής,Ο ανθρωπολογικός τύπος της ιδιώτευσης, της απάθειας, της συναλλαγής, της αλλοτρίωσης, είναι μέρος του προβλήματος που έχουμε να επιλύσουμε».
[2] Κατά τη διαδρομή της ανθρώπινης εξέλιξης αυτό υπαγόρευε και η βιολογία του ανθρώπινου είδους, σαν λογικού όντος, που έβλεπε πάντα τα πλεονεκτήματα του «συνυπάρχειν», «συμβιώνειν», «συμπράτειν» και «συναποφασίζειν».
[3] http://www.topikopoiisi.eu/902rhothetarhoalpha/503

Πηγή: http://tvxs.gr/

Υποκείμενα δικαιωμάτων οι πρόσφυγες και όχι «αντικείμενα» για εγκλεισμό και επαναπροώθηση του Θεόδωρου Μεγαλοοικονόμου

Υποκείμενα δικαιωμάτων οι πρόσφυγες και όχι «αντικείμενα» για εγκλεισμό και επαναπροώθηση του Θεόδωρου Μεγαλοοικονόμου

Την ίδια στιγμή που τα προσφυγικά/μεταναστευτικά κύματα, μαζί και οι δολοφονικοί πνιγμοί εκατοντάδων και χιλιάδων προσφύγων και μεταναστών – με άμεση ευθύνη όλων των εμπλεκόμενων εξουσιών και κυβερνήσεων (συμπεριλαμβανομένης της ελληνικής) που κλείνουν τα σύνορα και υψώνουν φράχτες – φαίνεται, προσωρινά, να μετακινούνται ξανά, τουλάχιστον ως «εικόνα στις ειδήσεις», από το Αιγαίο στη Μεσόγειο και εν μέσω της εύθραυστης συμφωνίας Ε.Ε.-Τουρκίας, η κυβέρνηση Σύριζα-Ανελ επιχειρεί να διαχειριστεί τους πάνω από 60.000 εγκλωβισμένους πρόσφυγες, από την Ειδομένη μέχρι τον Πειραιά και το Ελληνικό, με διευθετήσεις ποικίλων μορφών, ωστόσο πάντα βίαιων στην ουσία τους, στην κατεύθυνση του στρατοπεδικού εγκλεισμού, είτε με σκηνές, είτε με «σπιτάκια». Σε συνθήκες διαβίωσης περισσότερο ή λιγότερο, ωστόσο πάντα, άθλιες.

Η μόνη, στην ουσία, έγνοια των μνημονιακών, «αριστερής» κοπής, εντολοδόχων του Ευρωπαϊκού καπιταλισμού, είναι το πώς θα αξιοποιήσουν την πρωτοφανούς βαρβαρότητας κατάπτυστη συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας, που καταστρατηγεί βάναυσα το δικαίωμα του πρόσφυγα και του μετανάστη στο άσυλο, στο ασφαλές καταφύγιο από τις πολεμικές και/ή οικονομικές καταστροφές (που έχουν κάνει άκρως επικίνδυνη την παραμονή τους και αβίωτη τη ζωή τους στις χώρες προέλευσης) αντιμετωπίζοντάς τους ως «αντικείμενα», ακυρώνοντας την υπόστασή τους ως υποκειμένων, οδύνης αλλά και δικαιωμάτων, αμφισβητώντας την ίδια την ανθρωπινότητά τους.

Σ΄ αυτή την κατεύθυνση λειτουργούν και οι παρεμβάσεις του Γ. Μουζάλα που έχει, στην πράξη, ακυρώσει την όποια λειτουργία των υπηρεσιών της, ανέκαθεν ψευδεπίγραφης, «Πρώτης Υποδοχής» μεταλλάσσοντας και συγχωνεύοντάς την στα περίκλειστα hotspot και στα άλλα, υπό στρατιωτικό έλεγχο, και ολοένα πιο ελεγχόμενα και κλειστά, κέντρα στρατοπεδικής «φιλοξενίας» ανά την επικράτεια, στα οποία γίνεται όλο και πιο απαγορευτική η είσοδος για κοινωνικούς φορείς και συλλογικότητες.

Μέρος αυτού του σχεδιασμού, της μετατροπής των εγκλείστων προσφύγων σε «αντικείμενα προς επαναπροώθηση», είναι και η προσπάθεια χειραγώγησης, από τον Γ. Μουζάλα, ακόμα και της, ανέκαθεν δυσλειτουργικής, Υπηρεσίας Ασύλου, προκειμένου να μεταλλαχθεί σ’ έναν περαιτέρω απορριπτικό μηχανισμό, με την επιβολή και την εφαρμογή, από τις επιτροπές εξέτασης των αιτημάτων ασύλου, των μέτρων και των διαδικασιών που προκύπτουν από την συμφωνηθείσα (και πανταχόθεν καταγέλαστη) «κατασκευή» της Τουρκίας ως «ασφαλούς τρίτης χώρας».

Μ΄ αυτό τον τρόπο, όλοι, μηδενός εξαιρουμένου (ακόμα και οι Σύριοι, που προς στιγμήν φάνηκε ότι θα τύγχαναν ιδιαίτερης μεταχείρισης) θα θεωρούνται ως εξ προοιμίου παράνομοι στην Ελλάδα και, ως εκ τούτου, θα παίρνουν το δρόμο της βίαιης επαναπροώθησης στην «ασφαλή τρίτη χώρα» του σουλτάνου Ερντογάν. Το ζήτημα της αξιοπρεπούς στέγασης, σε κατοικίες εντός του κοινωνικού ιστού, που ήταν το ζητούμενο από την αρχή του προσφυγικού κύματος, τώρα, για μια πραγματικά, και όχι επιδερμικού χαρακτήρα, αλληλέγγυα στάση, είναι η προϋπόθεση.

Δεν μπορεί παρά να είναι αντικείμενο αδιαπραγμάτευτης διεκδίκησης απέναντι σε μια κυβέρνηση η οποία, με στρατηγικό της άξονα τον στρατοπεδικό εγκλεισμό, προτίθεται να εφαρμόσει, το πολύ, προγράμματα προσχηματικού χαρακτήρα για προσωρινή στέγαση σε ενοικιαζόμενες κατοικίες, εξαιρετικά περιορισμένου αριθμού προσφύγων, που θα γίνουν δεκτοί στα προγράμματα μετεγκατάστασης (relocation) – τα οποία, στην πραγματικότητα, υπάρχουν κατ΄ όνομα, καθώς οι περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, με τους ακροδεξιάς κοπής κυβερνητικούς τους σχηματισμούς, έχουν αρνηθεί να συμμετάσχουν.

Παράλληλα, ωστόσο, με την «από τα κάτω» διεκδίκηση/απαίτηση από την κυβέρνηση, η ίδια η πρακτική των καταλήψεων στέγης, που σε πολλές περιπτώσεις έπαιξε και ανέδειξε έναν παραδειγματικό χαρακτήρα πραγματικής, κινηματικής αλληλεγγύης, μετακινείται, εκ των πραγμάτων, από τις λογικές της προσωρινής φιλοξενίας ανθρώπων (που κάνουν μια «στάση» πριν συνεχίσουν προς τη χώρα προορισμού τους), καθώς, μετά το κλείσιμο του «βαλκανικού διαδρόμου», το προσωρινό έχει γίνει μόνιμο – αν και πάντα σε συνάρτηση με τον διαρκή αγώνα ν΄ ανοίξουν τα σύνορα και να συνεχιστεί το «ταξίδι».

Οι καταλήψεις άδειων χώρων για στέγαση, σπιτιών, ξενοδοχείων, άλλων κτιρίων κλπ, που η κυβέρνηση αρνείται να παραχωρήσει, γιατί, όπως προαναφέρθηκε, εμφορείται από μια λογική και εφαρμόζει μια πολιτική στρατιωτικοποίησης και στρατοπεδοποίησης του προσφυγικού, δεν μπορούν, πλέον, να επικεντρώνονται στη μαζική διαβίωση, εκ των πραγμάτων προσωρινού χαρακτήρα, καθόσον πολλαπλώς δυσλειτουργική σε μια μακροπρόθεσμη προοπτική, αλλά στη διάθεση, εξασφάλιση, οργάνωση, χώρων, μεγαλύτερων ή μικρότερων, που πληρούν τις προϋποθέσεις κανονικής κατοικίας, για οικογένειες, μικρές ομάδες κλπ.

Το πρόταγμα δεν περιορίζεται, πλέον, απλώς στη στήριξη του πρόσφυγα και του μετανάστη στην διαδρομή τους «προς τα πάνω», αλλά ανάγεται, στο εξής, στο πώς γίνονται συγκάτοικοι με όλους εμάς μέσα στην ίδια πόλη. Τα προβλήματα και οι ανάγκες τους δεν είναι, πλέον, αυτές της «διαδρομής», του «περάσματος», της «γέφυρας», προς και μέχρις εκεί (την φαντασιακή «γη της επαγγελίας») όπου θ΄αναζητούσαν την απάντηση στην ολότητα των αναγκών τους. Είναι αυτή η ολότητα των αναγκών της ζωής τους ως υποκειμένων, που πρέπει να μπορέσουν να εκφραστούν, ν΄ ακουστούν και να απαντηθούν εδώ.

Είναι ακριβώς αυτή η υποκειμενικότητα του πρόσφυγα, στην ιστορική της διαδρομή και συγκρότηση, με την οποία ερχόμαστε αντιμέτωποι και πρέπει να κατανοήσουμε, αν πρόκειται να οικοδομήσουμε τους όρους για ριζικά εναλλακτικές απαντήσεις, τις μόνες που μπορούν πραγματικά ν΄ ανταποκριθούν στις πολύπλοκες ανάγκες του. Αν ο ψυχισμός του καθενός μας συγκροτείται από (και αλληλεπιδρά με) μια πολυπλοκότητα παραγόντων, που σχετίζονται με τις βιωμένες από τον καθένα μας εμπειρίες, αυτή η πολυπλοκότητα πολλαπλασιάζεται περαιτέρω από τις εμπειρίες πριν την προσφυγιά/μετανάστευση, από αυτές στην αγωνιώδη, μέσα από διαδοχικούς φράχτες, διαδικασία της προσφυγιάς/μετανάστευσης (ως επί το πλείστον εμπειρίες
τραυματικές) και από αυτές μετά την προσφυγιά/μετανάστευση, που όπως ξέρουμε, και βλέπουμε κάθε μέρα μπροστά μας, είναι ακόμα πιο δύσκολο ν΄ αντιμετωπιστούν.

Μεταξύ αυτών των τελευταίων αποκτά ιδιαίτερη σημασία, κατ΄ αρχήν, η αβεβαιότητα σχετικά με το αίτημα για άσυλο, που συνήθως παρατείνεται στο χρόνο και υψώνεται σαν ένας τοίχος-φράχτης στην όποια «προσδοκία σε ένα μέλλον», (με την αποφασιστική συμβολή και της εσκεμμένης, ως προς τις δυσκολίες που θα δημιουργούσε, θεσμοθέτησης της αποκλειστικής υποβολής του αιτήματος μέσω skype), πόσο μάλλον, πλέον, για την αποδοχή του, καθώς έχει επιβληθεί μια πολιτική προαποφασισμένης απόρριψής του. Κι΄ ακόμα, η ανεργία και η απώλεια της όποιας «κοινωνικής θέσης» είχε στο παρελθόν, η απώλεια των οικογενειακών δεσμών/σχέσεων και των όποιων κοινωνικών στηριγμάτων, η ανησυχία για τα μέλη της οικογένειας που έμειναν στην χώρα προέλευσης, ή πού ήδη βρίσκονται σε άλλη ευρωπαϊκή χώρα και η αγωνία της οικογενειακής επανένωσης, η δυσκολία επικοινωνίας λόγω γλώσσας, καθώς και της εκμάθησής της και, φυσικά, οι δυσκολίες προσαρμογής στην κουλτούρα, στις πολιτισμικές ιδιαιτερότητες της χώρας στην οποία έχουν βρεθεί (και, εν προκειμένω, εγκλωβιστεί). Όλα αυτά συντελούν σ΄ ένα περαιτέρω «τραύμα», που έρχεται να πλήξει υποκείμενα ήδη πολλαπλώς «τραυματισμένα» και, ως εκ τούτου, ακόμα πιο ευάλωτα.

Η «υποδοχή» του πρόσφυγα από την κυρίαρχη εξουσία είναι συνυφασμένη με την  καταδίκη του σε μια ζωή στερημένου από τα πάντα, ως ενός απόβλητου, του οποίου όχι μόνο οι βασικές ανάγκες (αξιοπρεπής σίτιση και στέγαση) δεν ικανοποιούνται, αλλά, ακόμα λιγότερο, τα βασικά δικαιώματα, πόσο μάλλον η πρόσβαση στην Υγεία, στην Εκπαίδευση, στην Εργασία.

Και απέναντι στην ελπίδα σ΄ ένα μέλλον, που συνιστά τον φέροντα οργανισμό της ανθρώπινης ύπαρξης και το οποίο κλείνει σαν ένας αδιαπέραστος τοίχος που σταματά, ακυρώνει και συνθλίβει τη ζωή, η απελπισία, η ψυχολογική αναστάτωση, ο θυμός (έως και η έκρηξη), που ευνοούν την πρόσδεση σε πρακτικές ατομικής επιβίωσης μέσα στην έρημο ενός αφιλόξενου περιβάλλοντος, με τις αντιπαραθέσεις, ενίοτε, μεταξύ «ομοίων» (λόγω εθνικών, πολιτισμικών, θρησκευτικών κλπ
διαφορών), αντιπαραθέσεις που καλλιεργεί το στένεμα των προοπτικών και των προσδοκιών και οι όλο και λιγότερες βασικές ανάγκες που τυγχάνουν απάντησης – αλλά και η αντίσταση/εξέγερση ως μια αυθεντική έκφραση της υποκειμενικότητας.

Όταν, λοιπόν, μιλάμε για μια πραγματικά κινηματική αλληλεγγύη στους πρόσφυγες και στους μετανάστες, για ουσιαστική ένταξή τους στον κοινωνικό ιστό, μαζί με μας, αυτό πρέπει να σημαίνει όχι αφηρημένα πολιτικά προτάγματα, όχι μια «κινηματική μόδα», ούτε έναν φιλανθρωπισμό ντυμένο με τον μανδύα της κινηματικής αλληλεγγύης, αλλά αναγνώριση και κατανόηση της (πολιτισμικής, εθνικής, κοινωνικής, υπαρξιακής) υποκειμενικότητας του πρόσφυγα και του μετανάστη, με ταυτόχρονη συνομιλία και από κοινού δράση με αυτή την υποκειμενικότητα.

Τα ζητήματα της άμεσης νομιμοποίησης για όλους/ες, της άμεσης χορήγησης ασύλου σε όσους το αιτούνται, της πρόσβασης σε κανονική κατοικία, της προνοιακής οικονομικής στήριξης όλων των προσφύγων και μεταναστών που δεν έχουν πόρους επιβίωσης, της πρόσβασης στην Εργασία, στην Εκπαίδευση και στην Υγεία (ανεμπόδιστη, χωρίς κανέναν απολύτως αποκλεισμό και για κανέναν από το Εθνικό Σύστημα Υγείας) πρέπει ν΄ αποτελέσουν τις βασικές συνιστώσες του κινήματος αλληλεγγύης. Ταυτόχρονα με την διαρκή και έμπρακτη (μέσα από κινηματικές δράσεις) αμφισβήτηση και ξεσκέπασμα του απανθρωποποιητικού και κατασταλτικού χαρακτήρα των κέντρων κλειστής, ή δήθεν ανοιχτής, κράτησης/στρατοπέδων συγκέντρωσης, για την κατάργησής τους, την ανατροπή της συμφωνίας Ε.Ε.-Τουρκίας, την διαρκή πάλη για το άνοιγμα των συνόρων και το γκρέμισμα κάθε είδους φράχτη.

Μια πάλη που δεν μπορεί να ειδωθεί ξέχωρα από την αντίσταση και την πάλη ενάντια στα μνημόνια, που έχουν μετατρέψει την πλειονότητα των ντόπιων λαϊκών μαζών σε  ανέστιους, άστεγους, όλο και πιο εξαθλιωμένους, με τεράστια ποσοστά ανεργίας και ελαστικής εργασίας, χωρίς ουσιαστική πρόσβαση σε μια καταρρέουσα Υγεία και Εκπαίδευση, σε «πρόσφυγες και μετανάστες» μέσα στην ίδια τους τη χώρα.

*Ο Θόδωρος Μεγαλοοικονόμου είναι ψυχίατρος 

ΠΗΓΗ: ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ/http://www.efsyn.gr/

Το… λίκνο της επιστήμης: Πώς η κβαντομηχανική εξηγεί τα πάντα!

Είναι το λίκνο της σύγχρονης επιστήμης. Η Κβαντομηχανική, η θεωρία που αμφισβητήθηκε όσο καμία άλλη, αποτελεί το εργαλείο που σήμερα μας ωθεί σε νέες, πολύ σημαντικές ανακαλύψεις.

Το 1900 ο Πλάνκ εισήγαγε την έννοια του της κβάντωσης, μέσα από την προσπάθεια του να βρει τύπο για την εκπομπή φωτός. Πέντε χρόνια αργότερα, ο Αϊνστάιν γενίκευσε την ιδέα του Πλάνκ, προτείνοντας πως η ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία συνίσταται από κβάντα. Αργότερα, ο σπουδαίος φυσικός αρνήθηκε να πιστέψει πως αυτό που είχε προτείνει χαρακτηρίζει ολόκληρο τον μικρόκοσμο. Πως η Κβαντική μηχανική είναι τελικά αυτή που εξηγεί όσα ως τότε ήταν… ανεξήγητα.

Τι είναι η κβαντική θεωρία

Η δομή της ύλης βασάνιζε τους επιστήμονες για πολλές χιλιετίες. Οι αρχαίοι Ελληνες είχαν δομήσει ολόκληρη θεωρία που εξηγούσε, λανθασμένα, τον τρόπο με τον οποίο συντίθεται κάθε τι που υπάρχει στον κόσμο. Μετά από αρκετές χιλιετίες, η θεωρία των 4+1 στοιχείων (νερό, φωτιά, αεράς, γη, αιθέρας) απορρίφθηκε. Τελικά, έπρεπε να φτάσουμε στον 20ο αιώνα, ώστε η κβαντική θεωρία να μας αποκαλύψει τα συνθετικά της ύλης, μετά από τεράστια αμφισβήτηση.

Σύμφωνα με αυτήν, η ύλη αποτελείται από πάρα πολύ μικρά σωματίδια δομής, τα φερμιόνια που χωρίζονται σε κουάρκ και λεπτόνια. Ο συνδυασμός κουάρκ και ηλεκτρονίων, τα οποία ανήκουν στα λεπτόνια, δημιουργούν τα άτομα και ως εκ τούτου την ύλη. Στα λεπτόνια, πλην των ηλεκτρονίων, εντάσσονται τα μιόνια τα ταυ αλλά και τα νετρίνα τους. Κάπως έτσι, από τα άτομα περνάμε στα μόρια και από τα μόρια στον… μακρόκοσμο που μας είναι γνωστός.

Για να περιγράψουν τον τρόπο που αυτά τα ελάχιστα σωματίδια αντιδρούν και συμπεριφέρονται, οι επιστήμονες δημιούργησαν την κβαντική θεωρία. Μια θεωρία που προέκυψε σχεδόν… από ανάγκη, αφού τα πειραματικά δεδομένα την έφεραν στην επιφάνεια. Η κβαντομηχανική συνεπάγεται διάφορα παράξενα αποτελέσματα, όπως για παράδειγμα πως δύο σωματίδια μπορούν να υπάρχουν την ίδια στιγμή σε δύο διαφορετικά σημεία, και για αυτό το λόγο οι επιστήμονες δυσκολεύτηκαν πάρα πολύ να την… χωνέψουν. Σήμερα ωστόσο, αποτελεί την πιο καλά και σταθερά θεμελιωμένη θεωρία στην φυσική. Πολύ σημαντικότερη από την κλασική (νευτώνια) φυσική, αλλά και την κλασική ηλεκτροδυναμική.

Τί είναι το κβάντο

Στα λατινικά η λέξη «quantus» σημαίνει ποσό. Στην φυσική το κβάντο αναφέρεται σε μια μονάδα ποσότητας η οποία είναι αδιάσπαστη. Με αυτήν την έννοια δηλαδή, περιγράφεται το μικρότερο υποπολλαπλάσιο της ύλης και όχι μόνο. Στην περίπτωση του φωτός για παράδειγμα, το κβάντο είναι το φωτόνιο. Δεν υπάρχει κάτι μικρότερο από αυτό. Το φως είναι… φωτόνια. Αντίστοιχα, οι κινήσεις των ηλεκτρονίων γύρω από τον πυρήνα ενός ατόμου γίνονται σε συγκεκριμένες, ενεργειακές, τροχιές οι οποίες είναι κβαντισμένες. Κάθε ηλεκτρόνιο ανήκει σε μια στιβάδα, η οποία του δίνει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Δεν μπορεί όμως να βρεθεί ανάμεσα σε δύο στιβάδες.

Σκεφτείτε πως η κουζίνα σας έχει 5 ράφια και εσείς θέλετε να τοποθετήσετε ένα ποτήρι σε κάποιο από αυτά. Θα είχε νόημα να το βάλετε ανάμεσα από δύο ράφια; Φυσικά και όχι! Αυτό, αποδείχθηκε πως ισχύει και στον μικρόκοσμο. Ενα ηλεκτρόνιο δεν μπορεί να βρίσκεται όπου θέλει, παρά μόνο σε συγκεκριμένες τροχιές. Φανταστείτε τώρα σε τι κατάσταση θα ήταν η κουζίνα, αν ποτήρια, πιάτα και κάθε τι άλλο, ήταν τυχαία τοποθετημένα. Κάπως έτσι, αντιλαμβανόμαστε την… τάξη που βάζει η κβαντική μηχανική στον κόσμο μας.

Παρόλα αυτά, τα ηλεκτρόνια δεν είναι… καταδικασμένα να τρέχουν στην ίδια τροχιά. Με ένα μικρό ενεργειακό «boost» μπορούν να πηδήσουν στην επόμενη τροχιά, ακαριαία. Χωρίς να βρεθούν σε ενδιάμεσο στάδιο. Φανταστείτε πως οδηγείται ένα «κβαντωμένο» αμάξι που μπορεί να τρέξει με 5, 20 και 80 χιλιόμετρα. Αν πατήσετε το γκάζι, τότε από 5kh/h κατευθείαν ανεβαίνετε στα 20 km/h. Χωρίς καν να νιώσετε την επιτάχυνση! Το γεγονός ότι οι περισσότεροι επιστήμονες δεν μπόρεσαν να αποδεχτούν την θεωρία, αυτή τη στιγμή φαίνεται ακόμα πιο λογικό…

Κβαντική μηχανική VS Κλασική μηχανική

Η Κλασική μηχανική, μπορεί κανείς να πει, ότι περιγράφει όσα είναι… φυσιολογικά. Αυτά που αποδεικνύουν οι νόμοι του Νεύτωνα, είναι όσα ο κοινός νους αντιλαμβάνεται ενστικτωδώς. Για παράδειγμα, αν χτυπήσουμε μια μπάλα μπιλιάρδου γνωρίζουμε, περίπου, τον τρόπο να κινηθεί. Αν ξέρουμε τα δεδομένα (βάρος, δύναμη κλπ.), τότε η Κλασική φυσική μας περιγράφει επακριβώς την κίνηση της. Τι όμως συμβαίνει στον μικρόκοσμο της μπάλας; Πώς κινούνται τα μεμονωμένα άτομα που την συνθέτουν;

Αυτό είναι κάτι που η κλασικοί νόμοι δεν μπορούν να περιγράψουν. Για αυτό το λόγο δημιουργήθηκαν οι νόμοι της Κβαντικής μηχανικής. Κάπου εκεί εμφανίζονται οι πιθανότητες. Τα άτομα μπορεί να κινηθούν προς διαφορετικές κατευθύνσεις, με ισόνομες πιθανότητες. Μάλιστα κάτι τέτοιο είχε ωθήσει τον Αϊνστάιν να δηλώσει το περίφημο «ο θεός δεν παίζει ζάρια», εκφράζοντας την έντονη αμφιβολία του για την εγκυρότητα της Κβαντομηχανικής.  Ωστόσο, ένας ακόμα εντυπωσιακός νόμος έρχεται να συνδέσει μικρόκοσμο και μακρόκοσμο. Οταν ο αριθμός των ατόμων είναι μεγάλος, όπως στην περίπτωση της μπάλας, Κλασική και Κβαντική μηχανική συνδέονται, με τον αρχή της αντιστοιχίας.

Οι κινήσεις των ατόμων, παρότι άναρχες, τελικά συγκλίνουν προς μια κατεύθυνση, η οποία μπορεί να προβλεφθεί από την Κλασική μηχανική. Ουσιαστικά δηλαδή, η Κλασική αποτελεί μια (οριακή) υποπερίπτωση της Κβαντικής μηχανικής. Στις πιθανότητες αποδεικνύεται πως όταν έχουμε μεγάλο αριθμό μεταβλητών, αυτές τείνουν να «κανονικοποιηθούν», δίνοντας προβλέψιμα αποτελέσματα. Οταν όμως δεν υπάρχει επαρκής αριθμός για την κανονικοποίηση, τότε η Κλασική μηχανική αδυνατεί να δώσει κάποιο αποτέλεσμα.

Τα… παράξενα της Κβαντικής Θεωρίας

Το πρώτο και χαρακτηριστικότερο αποτέλεσμα της Κβαντικής Θεωρίας είναι η πασίγνωστη διττή φύση των θεμελιωδών στοιχείων. Οπως πρώτος απέδειξε ο Πλάνκ το 1900, το φως συμπεριφέρεται σαν σωματίδιο αλλά και σαν κύμα. Παρόλα αυτά, ένα σωματίδιο πρέπει, σε μια συγκεκριμένη στιγμή, να λειτουργεί είτε ως σώμα είτε ως κύμα. Αυτή ήταν μια ανακάλυψη που τάραξε την επιστημονική κοινότητα. Κάθε πράγμα πρέπει να έχει και μια ταυτότητα. Μια συγκεκριμένη συμπεριφορά, που εξηγείται από συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Κι όμως, όχι.

Τα αποτελέσματα της εργασίας του Πλάνκ έφεραν στους επιστήμονες την… αβεβαιότητα. Πλέον δεν ήξεραν πώς να εξηγήσουν τις ιδιότητες, για παράδειγμα, του φωτός. Μετά από 27 χρόνια, ήρθε ένα εξίσου εντυπωσιακό αποτέλεσμα να επιβεβαιώσει την… αβεβαιότητα. Ο Χάιζενμπεργκ απέδειξε πως είναι αδύνατο να υπολογιστεί σε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή η θέση και η ταχύτητα ενός υποατομικού σωματιδίου. Πρέπει πάντα να περιοριζόμαστε στην εύρεση μιας εκ των δύο. Κάπως έτσι πήρε το όνομα της η γνωστή «Αρχή της Απροσδιοριστίας» ή και «Αρχή της Αβεβαιότητας».

Οσα παράξενα όμως και να προκύψουν από την Κβαντική Θεωρία, το σίγουρο είναι πως τα πειράματα αποδεικνύουν σαφέστατα την εγκυρότητα της. Θεμελιωμένη όσο καμία άλλη, η Κβαντομηχανική αποτελεί το σημαντικότερο αντικείμενο μελέτης, για το επόμενο βήμα στην επιστήμη. Τελικά, μάλλον ο θεός… ξέρει πολύ καλά πώς να παίζει ζάρια.

 

Λαϊκή Ενότητα Υγείας-Πρόνοιας Αττικής

Είναι το λίκνο της σύγχρονης επιστήμης. Η Κβαντομηχανική, η θεωρία που αμφισβητήθηκε όσο καμία άλλη, αποτελεί το εργαλείο που σήμερα μας ωθεί σε νέες, πολύ σημαντικές ανακαλύψεις.

Πηγή: iefimerida.gr

Το 1900 ο Πλάνκ εισήγαγε την έννοια του της κβάντωσης, μέσα από την προσπάθεια του να βρει τύπο για την εκπομπή φωτός. Πέντε χρόνια αργότερα, ο Αϊνστάιν γενίκευσε την ιδέα του Πλάνκ, προτείνοντας πως η ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία συνίσταται από κβάντα. Αργότερα, ο σπουδαίος φυσικός αρνήθηκε να πιστέψει πως αυτό που είχε προτείνει χαρακτηρίζει ολόκληρο τον μικρόκοσμο. Πως η Κβαντική μηχανική είναι τελικά αυτή που εξηγεί όσα ως τότε ήταν… ανεξήγητα.

Τι είναι η κβαντική θεωρία

Η δομή της ύλης βασάνιζε τους επιστήμονες για πολλές χιλιετίες. Οι αρχαίοι Ελληνες είχαν δομήσει ολόκληρη θεωρία που εξηγούσε, λανθασμένα, τον τρόπο με τον οποίο συντίθεται κάθε τι που υπάρχει στον κόσμο. Μετά από αρκετές χιλιετίες, η θεωρία των 4+1 στοιχείων (νερό, φωτιά, αεράς, γη, αιθέρας)…

Δείτε την αρχική δημοσίευση 906 επιπλέον λέξεις

Συνέντευξη του Κ. Καρατόλιου για την έκδοση του βιβλίου του Βυζαντινή Αυτοκρατορική Ιδεολογία- Τα Κάτοπτρα Ηγεμόνος της Μέσης Βυζαντινής Περιόδου :: Konstantinos Karatolios

Πηγή: Συνέντευξη του Κ. Καρατόλιου για την έκδοση του βιβλίου του Βυζαντινή Αυτοκρατορική Ιδεολογία- Τα Κάτοπτρα Ηγεμόνος της Μέσης Βυζαντινής Περιόδου :: Konstantinos Karatolios

21 υπέροχα σκίτσα ενός πρόσφυγα

21 υπέροχα σκίτσα ενός πρόσφυγα
Τα σχέδια είναι του Mahmoud Salameh, ενός πρόσφυγα που έζησε 17 μήνες φυλακισμένος σε κελί στην Αυστραλία, περιμένοντας να εγκριθεί η αίτηση παροχής ασύλου.

Κοινωνικό Καφενείο

Τα σχέδια είναι του Mahmoud Salameh, ενός πρόσφυγα που έζησε 17 μήνες φυλακισμένος σε κελί στην Αυστραλία

Δείτε την αρχική δημοσίευση 10 επιπλέον λέξεις

«ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ»-τα 13 εικαστικά πορτρέτα του Γιάννη Ψυχοπαίδη

                                 «ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ»-τα 13 εικαστικά πορτρέτα του Γιάννη Ψυχοπαίδη

                  «Βιογραφία», είναι ο τίτλος της Έκθεσης Ζωγραφικής του Γιάννη Ψυχοπαίδη.

Πρό­κει­ται για 13 πρό­σω­πα, τα οποία ση­μά­δε­ψαν τον καλ­λι­τέ­χνη, όσον αφορά τον τρόπο που σκέ­φτε­ται, που δια­μορ­φώ­θη­κε και που ζει. Πρό­σω­πα από το χώρο της τέ­χνης και της πο­λι­τι­κής, οι οποί­οι με την στάση και την προ­σφο­ρά τους, ση­μά­δε­ψαν όχι μόνο τη δική του πο­ρεία, αλλά και την πο­ρεία μιας ολό­κλη­ρης γε­νιάς, πλά­θο­ντας προ­σω­πι­κό­τη­τες, χα­ρα­κτή­ρες και συ­νει­δή­σεις. «Πυ­ξί­δες πο­ρεί­ας», όπως τους χα­ρα­κτη­ρί­ζει ο ίδιος.

Σε­φέ­ρης, Μπου­ζιά­νης, Ελύ­της, Ρί­τσος, Αλέ­κος Πα­να­γού­λης, Μα­νώ­λης Γλέ­ζος, Χα­λε­πάς, Μίκης Θε­ο­δω­ρά­κης, Κα­ρυω­τά­κης, Νίκος Μπε­λο­γιάν­νης, Τσίρ­κας, Κα­ζαν­τζά­κης, Κα­βά­φης, είναι τα πρό­σω­πα που πα­ρου­σιά­ζο­νται στην Έκ­θε­ση.

Όλοι τους, άν­θρω­ποι της τέ­χνης (ποί­η­ση, λο­γο­τε­χνία, ζω­γρα­φι­κή, μου­σι­κή) και της πο­λι­τι­κής, που λει­τούρ­γη­σαν σε μια έντο­να πο­λι­τι­κο­ποι­η­μέ­νη εποχή, σε μια κοι­νω­νία σε ανα­βρα­σμό, σε κί­νη­ση, σε αλ­λα­γή, που στά­θη­καν όρ­θιοι στα δύ­σκο­λα, πη­γαί­νο­ντας πολ­λές φορές κό­ντρα στο ρεύμα. Προ­σω­πι­κό­τη­τες, οι οποί­ες με το έργο τους εξα­κο­λου­θούν, ακόμη και σή­με­ρα, να μας εμπνέ­ουν. Να εμπνέ­ουν αν­θρώ­πους που, όπως λέει ο Ψυ­χο­παί­δης, «έχουν ανά­γκη να μεί­νουν όρ­θιοι, να μην πα­ρα­συρ­θούν στον εξο­βε­λι­σμό της αν­θρω­πιάς» (από συ­νέ­ντευ­ξή του στη εφ. Η Αυγή, 22-11-2015). Άν­θρω­ποι, οι οποί­οι, ο κα­θέ­νας με τον τρόπο του, συ­νέ­βα­λαν στη δια­μόρ­φω­ση της νε­ό­τε­ρης ελ­λη­νι­κής ιστο­ρί­ας, της ιδε­ο­λο­γί­ας, της πο­λι­τι­κής, του πο­λι­τι­σμού. Απο­τε­λούν τα κλω­νά­ρια ενός γε­νε­α­λο­γι­κού δέ­ντρου, στο οποίο όλοι/-ες υπα­γό­μα­στε και μας κάνει να αι­σθα­νό­μα­στε ότι εί­μα­στε μέρος και συ­νέ­χεια αυτού του δέ­ντρου· μας κάνει να αι­σθα­νό­μα­στε πως δεν εί­μα­στε μόνοι/-ες μέσα στις αντί­ξο­ες κοι­νω­νι­κές συν­θή­κες που ζούμε, πως το νήμα της ιστο­ρί­ας δεν κό­πη­κε ή και αν ακόμη κό­πη­κε εί­μα­στε υπο­χρε­ω­μέ­νοι να το συν­δέ­σου­με, εκ νέου, ανα­ζη­τώ­ντας το «εγώ» μέσα στο «εμείς», «το ατο­μι­κό μέσα στο συλ­λο­γι­κό, το σή­με­ρα μέσα στο χθες και το χθες μέσα στο παρόν, τις συ­νέ­χειες μέσα στις ασυ­νέ­χειες, με­θο­δεύ­ο­ντας τη σκέψη για το αύριο ως ανα­στο­χα­σμό, ως γό­νι­μη και δη­μιουρ­γι­κή διευ­θέ­τη­ση ενός πα­ρελ­θό­ντος πα­ντα­χού πα­ρό­ντος», όπως λέει πάλι ο Ψυ­χο­παί­δης.

Η ιστο­ρία, οι αγώ­νες, ο πο­λι­τι­σμός, η αλ­λη­λεγ­γύη, το μοί­ρα­σμα, τα κοινά στοι­χεία, απο­τε­λούν τους συν­δε­τι­κούς κρί­κους για μια νέα κοι­νω­νι­κή ανα­γέν­νη­ση απέ­να­ντι στα φαι­νό­με­να πα­ρακ­μής που ζούμε και μας κα­λούν να ανα­λά­βου­με τη δική μας ευ­θύ­νη απέ­να­ντι στην ιστο­ρία που είναι και δική μας ιστο­ρία.

Η εν λόγω έκ­θε­ση γί­νε­ται στην Γκα­λε­ρί Ζου­μπου­λά­κη (πλ. Κο­λω­να­κί­ου 20), μέχρι της 12-12-2015.

ΠΗΓΗ: http://rproject.gr/

«Οι κοινωνικές αναπαραστάσεις των ναρκωτικών στα ΜΜΕ» Ημερίδα στις 19/11/2015

     «Οι κοινωνικές αναπαραστάσεις των ναρκωτικών στα ΜΜΕ»
Ημερίδα στις 19/11/2015 – Τεχνόπολη, Γκάζι

ΣΥΝΔΙΟΡΓΑΝΩΣΗ

ΜΟΝΑΔΑ ΑΠΕΞΑΡΤΗΣΗΣ 18 ΑΝΩ (ΨΝΑ-ΔΑΦΝΙ)

ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΑ ΚΕΝΤΡΑ ΠΡΟΛΗΨΗΣ