Όταν σε μια χώρα αυτοκτονούν οι Ποιητές της. Με αφορμή την αυτοκτονία του Εμμανουήλ Μαρώλια

Όταν σε μια χώρα αυτοκτονούν οι Ποιητές της. Με αφορμή την αυτοκτονία του Εμμανουήλ Μαρώλια

Με οδύνη πληροφορήθηκα σήμερα το πρωί για μια ακόμη αυτοκτονία. Αυτή τη φορά του φιλόλογου και ποιητή Εμμανουήλ Μαρώλια. Στα στατιστικά στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ θα καταγραφεί ως ένας ακόμα αριθμός (που στην πραγματικότητα είναι αρκετά μεγαλύτερος από τα στοιχεία που δίνει η υπηρεσία για μια σειρά λόγων που δεν είναι της στιγμής). Όμως πίσω από κάθε απρόσωπο αριθμό κρύβεται μια πολύ προσωπική τραγωδία, Κάθε τέτοιος αριθμός, αντανακλά και συμβολίζει την οδύνη κάθε ξεχωριστού ανθρώπου που πριν την αυτοχειρία βίωσε την απελπισία, τη μοναξιά, τον πόνο που κατέστησαν την ίδια τη ζωή κενή νοήματος.

ο Ποιητής Εμμανουήλ Μαρώλιας

Ο Ποιητής Εμμανουήλ Μαρώλιας άφσε πίσω του το παρακάτω σημείωμα:

ΕΛΛΑΔΑ 20/9/2013

ΠΡΟΣ ΗΜΑΣ:

– ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΟΛΑ ΤΑ ΚΡΑΥΓΑΛΕΑ ΚΑΙ ΒΔΕΛΥΡΑ ΕΧΟΥΝ ΚΑΤΑΚΥΡΙΕΥΣΕΙ ΤΟΝ ΤΟΠΟ ΣΑΝ ΕΝΑΣ ΚΥΚΛΟΣ ΝΟΗΜΑΤΟΣ ΠΟΥ ΟΡΧΕΙΤΑΙ ΜΕ ΤΟ ΣΚΟΤΟΣ.

ΕΧΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΠΕΠΟΙΘΗΣΗ ΟΤΙ ΕΝΑΣ ΚΟΚΚΟΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΕΡΓΗΤΙΚΩΤΕΡΟΣ ΑΠΟ ΕΝΑ ΟΙΚΟΔΟΜΗΜΑ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΕΩΝ ΚΑΙ ΕΝΕ ΠΛΗΡΕΙ ΝΗΦΑΛΙΟΤΗΤΙΑ-ΟΠΩΣ ΟΤΑΝ ΜΥΡΙΖΕΙΣ ΓΙΑΣΕΜΙ-ΑΠΕΦΑΣΙΣΑ ΜΗ ΔΥΝΑΜΕΝΟΣ ΠΛΕΟΝ ΝΑ ΥΦΙΣΤΑΜΑΙ ΤΟ ΕΙΔΕΧΘΕΣ ΑΛΓΟΣ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΣΥΝΘΗΚΩΝ, ΤΗΝ ΕΚΟΥΣΙΑ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΗ ΤΟΥ ΒΙΟΛΟΓΙΚΟΥ ΜΟΥ ΚΥΚΛΟΥ._

ΕΡΡΩΣΘΕ!

ΜΑΡΩΛΙΑΣ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ

Διαβάζοντας κάποιες αυστηρές και επικριτικές απόψεις για την πράξη της αυτοχειρίας, ως δειλία,υπεκφυγή απ’ τα προβλήματα κοκ,  θέλω να πω συνοπτικά 2 πράγματα  υπό το πρίσμα της 11ους παρατήρησης μου ως εργαζόμενος στην Ψυχική υγεία.

Κανένας άνθρωπος δε φτάνει εύκολα και αβασάνιστα σ’ αυτήν την έσχατη λύση και να δώσει τέλος στον «βιολογικό του κύκλο». Στις περισσότερες περιπτώσεις , πριν το βιολογικό θάνατο έχουν προηγηθεί και βιωθεί από το ανθρώπινο υποκείμενο μια πληθώρα «θανάτων» όπως ο κοινωνικός, ο ηθικός κι εντέλει ο ψυχικός. Πάντα έχει προηγηθεί μια σφοδρή επώδυνη εσωτερική μάχη, γεμάτη «αποφάσεις» και αναβολές αυτών, στην προσπάθεια να κρατηθεί στη ζωή (ας θυμηθούμε τους στίχους του Καρυωτάκη στο αριστουργηματικό Ιδανικοί Αυτόχειρες).

Όμως κακά τα ψέμματα δεν είμαστε όλοι οι άνθρωποι ίδιοι, ώστε να αντιμετωπίζουμε και να ανταπεξερχόμαστε με τον ίδιο τρόπο στις δυσκολίες. Κάποια ευαίσθητα και γι’ αυτό ευάλωτα πλάσματα, βιώνουν μια κατάσταση με πόνο στον οποίο δε βρίσκουν έξοδο διαφυγής. Αυτή η εσωτερική οδύνη και η απέραντη μοναξιά καθιστά πολλές φορές τη ζωή αβίωτη και δίχως νόημα πλέον. Κανείς λοιπόν δεν αυτοκτονεί γιατί θέλει να πεθάνει. Δίνει τέλος γιατί δεν αντέχει να ζει με τον καθημερινό πόνο ως μόνιμο σύντροφο, από τον οποίο δεν μπορεί να ξεφύγει, να εκτονώσει, να βρει διαφυγή και νόημα.  Κι όταν σε μια χώρα αυτοκτονούν οι Ποιητές της, ως κατεξοχήν υποκείμενα ευαισθησίας, οφείλουμε να προβληματιστούμε ακριβώς γιατί λόγω της προηγούμενης στο πρόσωπό τους αντανακλάται η συσσωρευμένη οδύνη ολόκληρης της κοινωνίας, η έλλειψη οράματος, η απώλεια της ελπίδας. Ειδικότερα δε στο Δυτικό Πολιτισμό, με την αποθέωση του ατομικισμού ως αυταξία, η αυτοκτονία συμβολίζει την αλλοτρίωση του ανθρώπινου υποκειμένου σε ένα Πολιτισμό βαλτωμένο και σε βαθιά κρίση.Απουσία ανθρώπινων σχέσεων, απουσία νοήματος, απουσία τελικά της επαφής του ανθρώπου με το βαθύτερο εγώ.

Να επικαλεστώ εδώ τον άλλο τεράστιο ποιητή το Μαγιακόφσκι. Κι εκείνος πίστεψε, αγωνίστηκε, οραματίστηκε έναν καλύτερο κόσμο. Ωστόσο, βιώνοντας τελικά την προδοσία, την κλοπή, την αφαίρεση αυτού του οράματος, όχι μονάχα απ’ τον ίδιο αλλά από ολόκληρο το Ρώσικο λαό, δεν άντεξε. Η πράξη του τελικά συμβολίζει γλαφυρά την απελπισία ολόκληρου του λαού του που έπειτα από τόσες θυσίες για μια κοινωνία δίκαιη και πιο ανθρώπινη, ο αγώνας τους προδόθηκε από τους φορείς της εξουσίας. Κι όταν σε μια χώρα αυτοκτονούν οι Ποιητές της οφείλουμε να προβληματιστούμε βαθιά και όσοι αντέχουμε, να παλέψουμε ενάντια στις αιτίες που καθιστούν τη ζωή κενή νοήματος για τα πιο ευαίσθητα πλάσματα ολόκληρης της κοινωνίας. Οφείλουμε στους νεκρούς μας τη διεκδίκηση της ελπίδας για έναν καλύτερο κόσμο, τη διεκδίκηση ενός οράματος που καθιστά τη ζωή άξια να τη ζεις.

Ίσως αυτός να είναι ο μοναδικός τελικά τρόπος να αποτίσουμε φόρο τιμής σ’ αυτούς που δεν άντεξαν κι έφυγαν από κοντά μας. Και μέσω του προηγούμενου να «ακυρώσουμε» τις αιτίες της απώλειας. Να ακυρώσουμε τελικά την ίδια την έννοια του θανάτου.

                                                                                                        Δ.Κ